Από τους πλέον θελκτικότερους τίτλους βιβλίων, στα αυτιά μιας γυναίκας…

Η Χαρά θα προσπαθήσει να σας συστήσει την Χαρά, έτσι όπως την αποτύπωσε η Αγάπη… Μπερδευτήκατε;

Η συνονόματή μου ηρωίδα της Αγάπης Ντόκα φαίνεται να τα έχει όλα. Με αρκετά εύκολο τρόπο, έτυχε να γνωρίσει, από νωρίς, τον μετέπειτα σύζυγό της, έναν αξιόλογο άνθρωπο και να χτίσουν μαζί τη ζωή τους, μάλλον ευκατάστατα και ήρεμα. Ευτυχισμένα, όμως; Με δουλειές που τους γέμιζαν, χωρίς να κουβαλούν τα εργασιακά τους άγχη στο σπίτι, όπου είχε προστεθεί και το παιδί τους, που υπεραγαπούσαν. Με καλά δουλεμένες εργασιακές και φιλικές σχέσεις, μια συνταρακτική διαπίστωση χτυπάει τη Χαρά. Πάσχει από “ΔΙΑΒΙΟΜΟΝΟΓΑΜΙΑ“!

Θα μου πείτε «Είναι κακό αυτό;»

Ίσως, έτσι το βλέπει εκείνη. Ίσως αισθάνεται ότι κάτι χάνει.

Κι όταν μια γυναίκα βάλει κάτι στο μυαλό της, δεν υπάρχει δύναμη ικανή να την σταματήσει.

Αποτέλεσμα;

Αποφασίζει να απαλλαγεί από το “σπάνιο” χαρακτηριστικό της.

Και εδώ της έρχονται όλα βολικά , αφού, λες και όλα συνηγόρησαν υπέρ της, με μια ουρανοκατέβατη πρόταση στο γραφείο της, έρχεται το “φάρμακο” στο πιάτο της.

Με μαεστρία, η συγγραφέας αναλύει το γυναικείο τρόπο σκέψης, που, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, καμία σχέση δεν έχει με τον αντρικό. Άσκοπα ψάχνετε κοινά στοιχεία. Μιλάμε για δύο άκρως διαφορετικά όντα…

Περίληψη: Ο λύκος υπάρχει στην ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας για να µας δείξει τους ανθρώπους που πρέπει να προσέχουμε. Το πριγκιπόπουλο στην ιστορία της Σταχτοπούτας υπάρχει για να µας δείξει ότι ζει εκεί έξω κάποιος ιδανικός για κάθε κοπέλα. Τα τρία γουρουνάκια υπάρχουν για να µας δείχνουν πώς πρέπει να χτίζουµε τη ζωή µας, για να µην µπορεί κανείς να γκρεμίσει τους κόπους µας. Το ασχημόπαπο υπάρχει για να µας δείξει ότι πίσω από κάθε φαινομενικά άσχηµο άνθρωπο κρύβεται ένας κύκνος που εµφανίζεται µε τον καιρό. Η μάγισσα στην ιστορία της Χιονάτης υπάρχει για να µας δείξει ότι οι προθέσεις των ανθρώπων δεν είναι πάντα αγνές. Ο γράφων (συγγραφέας όπως αποκαλείται) κάποιες φορές γράφει τα πράγµατα όπως έχουν. Κάποιες φορές µπορεί να µειώνει ή να υπερβάλλει. Κάποιες φορές γράφει προσωπικές ιστορίες και κάποιες φορές γράφει ιστορίες που έχει ακούσει. Κάποιες φορές συνδυάζει δικά του βιώµατα µε βιώµατα άλλων ανθρώπων. Όπως και να έχει, κάθε ιστορία κρύβει αλήθειες. Και δείχνει πώς αυτές οι αλήθειες µπορούν να µοιάζουν µε ψέµατα. Με υπερβολές. Μα καµιά φαντασία δεν είναι ικανή να ξεπεράσει την πραγµατικότητα. Καµιά ιστορία δεν µμοιάζει αληθινή. Γιατί όλοι αποκλείουν ότι αυτό που διαβάζουν µπορεί να συµβεί. Και φτάνει µια στιγµή που έρχονται αντιµέτωποι µε κάτι που τους αφήνει άφωνους. Και δικαιώνουν κάθε βιβλίο και κάθε ταινία που έχει κυκλοφορήσει και που δεν πίστεψαν. Συνηθίζουμε να γράφουµε στους προλόγους των βιβλίων: «Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται εδώ ουδεµία σχέση έχουν µε την πραγματικότητα». ∆εν έχουν;…

…

Αξίζει να ακούμε τις εσωτερικές μας επιθυμίες για να κατακτάμε την ευτυχία ή πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τα «πρέπει» και να προχωράμε στη ζωή μας; Τύψεις ή απωθημένα;

Η κυρία Ντόκα, πολύ εύστοχα, ντύνει την ιστορία της με χιούμορ, αποφεύγοντας να πέσει στην παγίδα της ελαφρότητας. Χωρίς να μεταχειρίζεται την τεχνική του «Ήθελές τα και παθές τα…», μοιράζεται τους στοχασμούς μιας παντρεμένης γυναίκας με κάθε ενδιαφερόμενο, μήπως καταλάβουμε ή μας καταλάβουν, έστω λίγο παραπάνω… Καταφέρνει και περιγράφει παρόμοιες μέρες, χωρίς να σου αφήνει την αίσθηση πως ξαναδιάβασες γι’ αυτές.

Βέβαια, πολλοί θα διχαστούν από την εξέλιξη σκέψεων σε πράξεις «γαία πυρί μιχθήτω», αλλά ποιος αγνοεί την αέναη μάχη λογικής και συναισθήματος; Συνεχόμενο παιχνίδι ατακών, γρήγορη ροή, ανθρώπινοι και όχι αλάνθαστοι χαρακτήρες, με επιλογή δύο φινάλε, ίσως αχρείαστων, αφού ως το σημείο εκείνο ήταν πιο προσωποποιημένη η πορεία του μυθιστορήματος.

Στο πρώτο μέρος, βουτάμε στα άδυτα της ψυχής της ηρωίδας που προσπαθεί να δικαιολογήσει την σπανιότητά της. Στο δεύτερο, η Χαρά, σαν ξένη σε άγνωστα λημέρια, μπαίνει στη διαδικασία της προσέγγισης του Γιάννη. Άραγε, θα ακολουθήσει τους κανόνες του νέου παιχνιδιού ως το τέλος;

Πρόκειται για ένα ανάγνωσμα με αρκετό χιούμορ, που σε βάζει σε προβληματισμούς. Ο καθένας μας μπορεί να μετατρέψει την σπανιότητά του από κατάρα σε ευχή και το αντίστροφο. Κάθε γυναίκα βιώνει την σπάνια καταδίκη της.

”Αν σε κάτι καταδικάστηκες,

βρες το σπάνιο

μέσα του ”

Η Χαρά είναι παντρεμένη κι ευτυχισμένη (;) με τον Τάσο κι έχουν ένα μικρό αγόρι. Όλα πάνε πρίμα, είναι ικανοποιημένη από τη δουλειά της κι ας της τρώει χρόνο και ενέργεια, έχει τις φίλες της, θεωρεί τον εαυτό της «διαβιομονογαμικό». Ώσπου έρχεται η μέρα που ερωτεύεται έναν συνάδελφο στη δουλειά και τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Θα υποκύψει στο φλερτ του (αν τη φλερτάρει); Είναι τα αισθήματα αμοιβαία; Είναι έτοιμη να ζήσει κάτι άλλο από ό,τι μέχρι τότε; Κι αν το ζήσει γιατί να το κάνει; Τι δεν της προσφέρει ο Τάσος που θα το βρει στον Γιάννη; Τελικά αξίζει να ακούμε τις επιθυμίες του εαυτού μας για να είμαστε ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι ή πρέπει να σκεπαζόμαστε με τα «πρέπει» και να προχωράμε στη ζωή μας; Τύψεις ή απωθημένα;

Στην αρχή άργησα να ενταχτώ στην κεντρική ιδέα, μιας και η συγγραφέας παρέθετε πολλές ερωτήσεις και στοχασμούς πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, έγγαμες και μη, ωραίες απόψεις, δοσμένες με χιούμορ και όχι ελαφρότητα. Ειδικά το εύρημα ο εαυτός μας να είναι θάλασσα και εμείς να κολυμπάμε στα ρηχά ενώ όταν θέλουμε να δούμε πίσω από τις γραμμές βουτάμε πιο βαθιά και πιο βαθιά, ώσπου να έρθουμε με τον πραγματικό μας χαρακτήρα, μου άρεσε πολύ. Εκεί που διάβαζα δηλαδή κάποιες απόψεις και κάποια γεγονότα από τη ζωή της πρωταγωνίστριας Χαράς, ξάφνου, «Βουτίτσα» και τα ψαράκια-σκέψεις έρχονται και της πιάνουν κουβέντα. Αυτό ομολογώ ότι θα το υιοθετήσω στην καθημερινότητά μου. Έκανα αυτό κι εκείνο και μου άρεσε -βουτίτσα- μου άρεσε πραγματικά; Και αν ναι, τι αποκόμισα; Και ούτω καθεξής.

Η Χαρά λοιπόν είναι παντρεμένη με τον πρώτο της και μοναδικό άντρα στη ζωή της, μας εξηγεί τα της ζωής της και της θυμοσοφίας της και έρχεται η ώρα να γνωρίσουμε τον Γιάννη. Σε γενικές γραμμές, το κείμενο δεν είναι χαζό ούτε επιφανειακό. Ειδικά οι εισαγωγικές και οι επιλογικές σελίδες δείχνουν άτομο που παρατηρεί διερευνητικά το γύρω του περιβάλλον, νιώθει την ανάγκη όχι μόνο να πει πράγματα αλλά και να τα κάνει κτήμα της κάθε αναγνώστριας, όχι με διδακτισμό («τα ’ζησα εγώ, μην τα ζήσετε εσείς») αλλά με αγάπη και ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού («τι να κάνουμε, έτσι είναι οι άντρες και οι σχέσεις μαζί τους»). Οι ατάκες ήταν ευρηματικές, κάτι που δείχνει οξύνοια και οι καταστάσεις, καθώς και ο τρόπος που κορυφώνονται, δείχνουν μια ιστορία με νόημα και ουσία. Γιατί η Χαρά δεν είναι ότι γνωρίζει τον Γιάννη και φλερτάρουν επειδή δουλεύουν στον ίδιο χώρο, άρα έχουμε επαναλαμβανόμενες σκηνές που κάποια στιγμή καταντούν βαρετές, αλλά και κλιμάκωση της πλοκής, γιατί η ιστορία τους κάπου πάει, κάπως επηρεάζεται από απρόβλεπτους εξωγενείς παράγοντες! Με χαρά πρόσεξα με πόσους διαφορετικούς τρόπους η συγγραφέας περιγράφει ή ξεπερνά τον σκόπελο της καθημερινής διαδρομής στο γραφείο: πότε το περιγράφει διεξοδικά, πότε το προσπερνά, πότε το θεωρεί δεδομένο, πότε το διανθίζει με γλαφυρότητα….

Ομολογώ πως είμαι κι εγώ έντονα «διαβιομονογαμικός» και ταυτίστηκα με πολλές απόψεις της κυρίας Αγάπης Ντόκα μέσα από τα μάτια της Χαράς (α, ναι, είμαι και άρρεν αναγνώστης, σωστά!). Δυστυχώς όμως, υποκειμενικά πάντα, δεν πείστηκα για τους λόγους που ερωτεύτηκε η Χαρά τον Γιάννη. Από τις φιλοσοφικές απόψεις περνάμε στην κεντρική ιδέα ότι ερωτευτήκαμε τον Γιάννη και πέραν τούτου ουδέν. Τόσο καιρό εργάζεται στην εταιρεία, γιατί τον είδε τώρα κατ’ αυτόν τον τρόπο; Δεν είχαν γνωριστεί ποτέ πριν; Και κυρίως γιατί τον ερωτεύτηκε, τι της έκανε αυτό το ρημάδι το κλικ; Ναι, καταλαβαίνω, δε χρειάζεται να αναλύεις τον έρωτα αλλά να σημειώσω εδώ ότι είμαι ο άνθρωπος που όταν βλέπει το αυγό αναρωτιέται για τη γεύση του κοτόπουλου στον φούρνο. Τέλος πάντων, ίσως φταίει και η πιστότητά μου στον έρωτα, γιατί θύμωσα που η Χαρά, μετά από τόσες αναλύσεις, απόψεις και σκέψεις, το παίρνει απόφαση και λέει ότι θα το ζήσει κι ό,τι γίνει. Χωρίς εχέγγυα, χωρίς μια ανταπόκριση από τη μεριά του Γιάννη, να πεις ότι βαδίζει στα σίγουρα. Όχι, το υπερ-αναλύει κι αποφασίζει να το δοκιμάσει και «γαία πυρί μιχθήτω»!

Ως προς την εξέλιξη της ιστορίας μου φάνηκε τόπους τόπους «ξεχειλωμένη», με την έννοια ότι οι δηλητηριώδεις και πνευματώδεις ατάκες μεταξύ Χαράς και Γιάννη ήταν υπερβολικά πολλές, μονολεκτικές σχεδόν και απανωτές, σα να ήθελε η συγγραφέας να γεμίσει πολλές σελίδες. Ναι, κατάλαβα την ένταση που υπήρχε ανάμεσά τους, ναι, αυτό το «παιχνίδι» σίγουρα δημιούργησε την κατάλληλη ατμόσφαιρα για φλερτ (μέχρι και κουφή γεροντοκόρη θα το έπαιρνε πρέφα ότι εδώ κάτι τρέχει) αλλά δε χρειαζόταν να δοθεί τόση έκταση. Από την άλλη, υπάρχουν και περιστατικά αξιομνημόνευτα, όπως η σκηνή στην οικογενειακή ταβέρνα και οι συνέπειες αυτής, καθώς και η σταδιακή εξέλιξη της γνωριμίας των δύο χαρακτήρων, αλλά και η ανατροπή στην ιστορία της Χαράς, οπότε υπάρχει μια καλή εξισορρόπηση.

Η μεγάλη μου ένσταση (κι άλλη;) είναι το τέλος του βιβλίου. Η συγγραφέας προτίμησε να γράψει δύο φινάλε και τις συνέπειές τους και αυτό κατ’ εμέ αποδυνάμωσε πολύ το βιβλίο. Ειδικά το δεύτερο τέλος ήταν τόσο αντίθετο και σχετικά «ξεκάρφωτο» από την όλη ιστορία που με θύμωσε. Οι υπέροχες, αληθινές, ρεαλιστικές σκηνές του βιβλίου, ο χαρακτήρας του Γιάννη και οι στιγμές που έζησε με τη Χαρά ήταν εντελώς αντίθετες από το βεβιασμένο, ψυχρό περιστατικό που δίνεται ως εναλλακτικό, λες και έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικούς Γιάννηδες! Όχι πως το πρώτο φινάλε μου άρεσε, απλώς εκείνο δεν ήταν τόσο «ξεκάρφωτο», ήταν μια φυσική και φυσιολογική συνέχεια της ιστορίας. Ίσως το ιδανικό τέλος του βιβλίου να ήταν ο συγκερασμός των δύο εναλλακτικών επιλογών και όχι να αποφασίσει ο αναγνώστης (καλά, η αναγνώστρια) ποιο του ταιριάζει καλύτερα.

Το «Καταδικασμένη να είμαι σπάνια» είναι ένα καλό μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις και για την ψυχολογία μιας γυναίκας που έχει το δίλημμα να υποκύψει ή όχι σε μια εξωσυζυγική σχέση. Η συγγραφέας με χιούμορ και μια ξεκάθαρη ματιά πάνω στα πράγματα καταφέρνει να περιγράψει χαρακτήρες ανθρώπινους και να καταθέσει τη δική της, ολοκληρωμένη άποψη πάνω σε αυτό το θέμα, προσπαθώντας να καλύψει όσες περισσότερες πλευρές μπορεί. Στέκεται στο πλάι της αναγνώστριας και όχι απέναντί της και κερδίζει την εμπιστοσύνη της ενώ η ιστορία της είναι έξυπνα γραμμένη και ανατρεπτική και τονίζει τη σπανιότητα της κάθε γυναίκας.